Pomurnik zaliczany jest do grupy gatunków petrofilnych (skałolubnych), ponieważ zasiedla wyłącznie siedliska skalne, najczęściej składające się ze stromych, bogato urzeźbionych i porośniętych skąpą roślinnością ścian i zboczy skalnych, stoków z głazami, a także wąwozów górskich potoków. Stanowiska gniazdowania porośnięte są miejscami niskimi murawami naskalnymi, mchami, niskimi krzewami i drzewami. Znajdują się często w miejscach wilgotnych w pobliżu wód płynących, chociaż nie jest to warunek konieczny i zdarza się, że pomurnik zajmuje też obszary dobrze nasłonecznione i suche z dala od wody. Najważniejszą cechą siedliska lęgowego jest duże zróżnicowanie mikroklimatyczne zapewniające odpowiednią bazę pokarmową i miejsca do założenia gniazda. Zdarza się, że gniazduje także na wysokich kamiennych ścianach budynków (nawet w otworach wentylacyjnych i rurach) lub na mostach. Zakres występowania wysokościowego w okresie lęgowym zależy od wielkości zajmowanego pasma górskiego. W Europie spotykany w szerokim przedziale od 350-3450 m n.p.m., a w Himalajach przeważnie na wysokości 3300-5000 m n.p.m. (wyjątkowo nawet 6300 m n.p.m.). W hiszpańskiej Katalonii zagęszczenia lęgowe pomurnika mieszczą się w szerokim przedziale od 0,06-0,60 pary/km2.
W Tatrach pomurniki zakładają gniazda głównie na skałach osadowych (wapiennych i dolomitowych), rzadziej na granitowych, bogato urzeźbionych i porośniętych murawami naskalnymi. Zajmuje skały zarówno w piętrze turniowym, alpejskim i subalpejskim, jak i w dolinach reglowych, w przedziale wysokości od ok. 1000-2300 m n.p.m. m n.p.m., jednak najczęściej między 1200-1800 m n.p.m.
Podobne skaliste siedliska są preferowane przez ten gatunek w okresie zimowania, kiedy występuje na niższych wysokościach, choć w tym czasie może nadal przebywać do ponad 3000 m n.p.m. w górach. Zimą zajmuje różnego typu i wielkości ściany i wychodnie skalne, kamieniołomy, klify nadmorskie, strome urwiska i brzegi kamienisto-ziemne, a także murowane budynki (np. wieże kościelne, mury zamkowe). W sezonie zimowym bywa odnotowywany nawet w miastach poza regularnym zasięgiem, gdzie często obniża się do 1000 m n.p.m., wyjątkowo tylko 80 m n.p.m.
Opracował – Stanisław Broński
EN 
PL